گرامیداشت طبیعت یاتخریب آن ؟

انسان همواره پیوندی ناگسستنی  با طبیعت داشته و دارد. او در دامان طبیعت پرورش یافته و حتی پس از قرنهای متمادی و آغاز شهرنشینی، هیچ گاه به طور کامل از طبیعت دور نشده است. اما در طی قرن گذشته و بخصوص دو دهه اخیر، با گسترش روزافزون زندگی ماشینی بیگانگی و یا بی اعتنایی با طبیعت افزایش یافته است .

استانهای شمالی ایران از اکوسیستمهای متنوعی مانند دریاچه، شبه جزیره های گوناگون، جنگلهای بدیع و بی نظیر در تمام دنیا و پرندگان و حیوانات متنوع، برخوردارند. این منابع گنجینه ای ارزشمند بوده و حفاظت از آنها با تمام قوا الزامی است. خصوصیات جغرافیایی شمال ایران، نه تنها بر آب و هوا و شرایط اقلیمی منطقه تأثیر گذار است، بلکه مکانی برای آشتی دوستداران طبیعت با زمین است. این منطقه با طبیعت همیشه سبز وهوای مرطوب همواره برای غالب مردم کشورمان که نگاهشان به پهنه های خالی ، دشتهای عریان وآب و هوای خشک و نیمه خشک عادت کرده ، بسیار پرجاذبه وزیباست و در طی تعطیلات نوروزی ویا تابستان مردم مهمان نواز خطه سرسبز گیلان ومازندران پذیرای سایر هموطنان خویش هستند  .جنگل های انبوه ، دریایی که تا چشم می رود باز هم هست و هوای پاک هیچگاه در نظر مسافری که آرامش را می جوید کسالت بار ویکنواخت نمی شود ، ولی صد افسوس ... که ما قدر طبیعت را نمی دانیم وبرآن دل نمی سوزانیم .

 تابستان گذشته فرصتی دست داد تا برای تعطیلات به همراه خانواده سفری به استانهای شمالی کشور داشته باشیم ، هوا بس خوش ودلپذیر ، آسمان بی انتها وآبی ولی ...زمین آلوده وکثیف بود ، هرجا که خانواده ای ویا جمعی از مسافران اطراق کرده بودند انبوهی از زباله روی هم انباشته شده بود و کاش این زباله ها پس مانده های غذا ، میوه و تنقلات می بود ، که اگر چنین بود این مواد گرچه ظاهر طبیعت را برای مدتی زشت وهوا را بدبو می کردند ولی بالاخره به طبیعت باز می گشتند ، اما انواع بطری های نوشابه ، پاکت های پفک وچیپس ، مشمع های زباله ، جا به جا انباشته شده ویا به وسیله باد در مناطق باز پراکنده شده بود . در گذری که به مرداب انزلی داشتیم هنگامی که می خواستیم از قایق خارج شویم ، به فاصله بیش از یک متر از حاشیه مرداب انبوه بطری های نوشابه این تالاب ارزشمند طبیعت ایران را در محاصره خود داشتند. این نوع  زباله ها به بازگشت ناپذیر معروفند چرا که ترکیبات پیچیده آنها یا هیچگاه توسط باکتری های موجود در خاک تجزیه نمی شوند ویا زمانی بالغ بر 500 سال برای تجزیه آنها زمان لازم است . وشما خود بیندیشید که اگر هر ایرانی در هنگام گردش ومسافرت تنها وتنها یک زباله بازگشت ناپذیر را در طبیهت رها سازد در اندک مدتی بر سر طبیعت سبز کشورمان چه خواهد آمد و بر چشم اندازهای بکر ومنحصر به فرد در کشورمان  چه لکه ها و داغ هایی خواهد نشست ؟ به هر روی روز طبیعت ، روز پایانی جشن نوروز در پیش است ، ایرانیان باستان این روز را نه برای گریز از نحسی آن ، که برای گرامی داشتن طبیعت برگزار می کردند تا در جشن گلها وشور شکوفه ها شرکت جویند . ولی اینک آنچه روی می دهد لذت بردن در طبیعت بدون در نظر گرفتن هزینه ها وآسیب های  آن است . در این روز که از گذشته های دور با آداب ورسوم خاص خود جشن گرفته می شده است مردم با انواع خوراکی های وتنقلات مانده از نوروز به دامان طبیعت رفته و بنا بر رسم دیرین سبزه ها را در آب جاری رها می سازند ؛ این رسم کهن آنگاه که جمعیت آدمی اندک بود هیچ آسیبی به طبیعت وارد نمی ساخت ولی هم اکنون جمعیت زیاد ، عمل به این آیین کهن را به یک عامل آلوده سازی طبیعت بدل ساخته است ؛ در روز سیزده نوروز سبزه ها در جوی های آب ، در رودها ودر جویبارها رها می شوند و گذرگاه های آب را مسدود ساخته وموجب جریان یافتن آب در معابر می شوند که خود زحمتی دو چندان برای زحمتکشان شهرداری فراهم می سازد ، به عبارتی شادی وتفریح  یک  روز ما زحمت طاقت فرسا وچند روزه برای این زحمتکشان است . در این روز چنان با طبیعت رفتار کنیم که که اگر در روزهای بعد فرصتی دست داد تا به آغوش طبیعت پناه بریم باز هم از زیبایی ، پاکی ولطافت آن بهره ببریم .